Bahamontes # 6

Samenvatting

Factsheet Bahamontes # 6 978 30 9509 861 9 Vaarwel voorjaar, welkom Tour. De kasseivreters rusten, de klimmers en klassementsrenners naderen hun piek, klaar om toe te slaan. Drie weken Tour, dat is ook drie weken Gele Koorts, en drie weken \'la douce France\'. Maar drie weken Tour is ook: een nieuwe Bahamontes over de Tour. Met interviews met Marcel Kittel en Alejandro Valverde, een terugkeer met een van LeMonds ploegmaats - precies 25 jaar na die fantastische zege van de Amerikaan - naar de Champs-Elysées, vijf portretten van gele trui-dragers maar dan toch ietsje anders, een afscheidsinterview om U tegen te zeggen met the Voice van de Tour Daniel Mangas, een pracht van een stuk over combines in de koers en zo veel meer. U voelt ons komen: een must-read-Bahamontes. ... Alweer, hopen we dan. Uit liefde voor de stiel!Vele fantastische verhalen. Zoals in het geval van de foto van het Grand Adieu. Het is 20 juli 1996. We zien El Rey (Indurain) aan het begin van de tijdrit in Bordeaux naar Saint-Emilion. Of misschien is hij net aangekomen, dat weten we niet. Want Miguel Indurain zweette niet, ademde niet, bewoog niet op de fiets. Un extraterrestre, monsieur. Of nog: comme une statue sur son vélo. De jonge Jan Ulrich wint de tijdrit. Miguel is tweede. Nog een laatste flits van zijn talent. Op zijn futuristische Pinarello Espada, een fiets haast geschilderd door Miró, met daarop, onbewogen, de Spaanse heerser. Het is de voorlaatste rit van zijn laatste Tour. Vier dagen eerder verscheen de eerste barst in het pantser, op de flanken van de Hautacam. Je weet wel, die klim waarop Bjarne Riis 34 keer demarreert en met opengesperde muil kilometers maalt op het grote plateau. Gaan, gaan, en blijven gaan ! Het schuim in wolken langs zijn kaken. De remmen roodgloeiend na elke bocht. Bangelijk.En Indurain meer dan 2 minuten aan zijn broek. Een dag later beleeft Miguel de zwartste dag uit zijn carrière. Op weg naar Pamplona verliest hij meer dan 8 minuten. Op 5 kilometer van de meet passeert hij zowaar aan de voordeur van zijn geboortehuis in Villava. Familie en dorpsgenoten staan klaar om een feestje te bouwen, maar hij kraakt definitief. Het bordje met nummer 1 schommelt zachtjes aan zijn witte fietskader. Het Banesto-petje zakt steeds dieper over zijn ogen. Moest hij kunnen, hij kroop erin, hij verdween, dan werd deze vertoning hem bespaard. Want kleiner dan hier had het publiek hem nooit zien trappen. Sommigen duwden hem omhoog, anderen klappen beleefd in de handen. Het zal bij vijf Touroverwinningen blijven.Een kampioen die kraakt, het is van alle tijden, maar ook van een ongekende schoonheid. De machine wordt eindelijk mens. Het overkwam Merckx in de Tour van 1977 op de flanken van de Madeleine, een beeld vereeuwigd door fotograaf Aldo Tonnoir verder in dit nummer. Of denk aan Jan Ulrich die zwalkend in het wiel van Bjarne Riis en Udo Bölts op de Galibier steeds meer terrein verliest op Marco Pantani in 1998. Misschien overkomt het Chris Froome wel dit jaar (inmiddels de Tour verlaten). Het mag - zeker als het ons op die manier een saaie Tour op zijn Indurains bespaart - maar het moet niet. Als het maar een mooie, spannende Tour wordt. (En dat is het inmiddels geworden !!!!).Geniet van Bahamontes # 6. Uit liefde voor de stiel geschreven grotendeels over de Tour van 2014.