Gebakken lucht

Samenvatting

Tien jaar luchtkwaliteitsbeleid in Nederland: over de versoepeling van de regelgeving en het schoonrekenen van de lucht Kees van Oosten (1945) is socioloog en was werkzaam als planoloog, universitair docent wetenschapsfilosofie en methodologie en als jurist. Hij legde zich toe op bestuurs- en milieurecht, met name ter zake van luchtverontreiniging. Volgens prof. dr. L. Reijnders, die het voorwoord schreef, behandelt dit boek een pikzwarte bladzijde in de geschiedenis van het Nederlandse milieubeleid. De Nederlandse lucht behoort, samen met die van België, nog steeds tot de meest vervuilde in Europa. In 1999 werd, met instemming van Nederland, de Europese Richtlijn 1999/30 vastgesteld, waarin ook Nederland zich verplichtte de concentratie fijnstof in 2005 en die van stikstofdioxide in 2010 ...onder de 40 microgram/m3 te brengen, waarna de normen verder zouden worden aangescherpt. Tot 2005 deed de Nederlandse overheid niets om uitvoering te geven aan de Richtlijn en toen er bouwplannen dreigden te worden stilgelegd door uitspraken van de Raad van State, werd de Nederlandse regelgeving ijlings versoepeld en wist Nederland van de EU-commissie niet alleen uitstel te krijgen, maar ook verdere aanscherping van de luchtkwaliteitsnormen te voorkomen. In dit boek wordt uitgelegd waarom het Nationaal Samenwerkingsprogramma Luchtkwaliteit niet meer is dan gebakken lucht, wordt de versoepeling van de regelgeving geschetst, en uitgebreid beschreven hoe milieudeskundigen in opdracht van de overheid de lucht schoonrekenen, terwijl politici de andere kant op kijken en de Raad van State de overheid in bescherming neemt tegen kritische burgers. De auteur komt tot de conclusie dat een effectief luchtkwaliteitsbeleid een illusie is, zolang dat is ondergebracht bij departementale en gemeentelijke diensten voor verkeer, ruimtelijke ordening en gemeentewerken. En overigens adviseert hij burgers om af te zien van bestuursrechtelijke procedures en op lokaal niveau weer ouderwets actie te gaan voeren.