De man van het zwarte huis

Samenvatting

Zestig jaar lang zweeg Roger van Daele over de verschrikkingen die hij als jonge verzetsstrijder in de gevangenissen en concentratiekampen had ondergaan. Tot hij in 2004 in het ziekenhuis terecht kwam en besefte dat hij sterfelijk was. Hij dacht aan zijn kleinzoon Stefaan, zijn oogappel. Als hij nog wilde vertellen hoe het nou werkelijk zat en waarom hij was geworden wie hij was, dan zou hij toch iemand in vertrouwen moeten nemen. Hij vertelde, 80 jaar oud, zijn herinneringen aan de Nederlandse schrijfster Corry Stoel en het werd een ongewoon, aangrijpend levensverhaal, vol schokkende details, humor, levenskracht, troost en hoop. Als geen ander weet Roger dat het razend moeilijk was om met niets dan je eigen krachten te vechten voor overleving in de vernietigende maalstroom van de Tweede Wereldoorlog. ... In 1945 keerde hij terug naar Oostende met de helft van zijn longen afgestorven, met chronische darmproblemen, etter- en waterpleuris. Hij was een levend lijk en zat zo onder de zweren dat zijn eigen ouders hem niet herkenden. Maar hij overleefde, lag een jaar op bed en nam zijn leven weer op. Met een diepgewortelde behoefte aan schoonheid als tegengif voor zijn nachtmerries en constante pijnen. Hij won een studiebeurs van koningin Elizabeth, deed de architectenstudie in de helft van de tijd, en werd dé toonaangevende binnenhuisarchitect van België. Hij sublimeerde het lijden door dit als grondstof voor zijn kunst te gebruiken, in zijn werk en in zijn schilderijen. Rijke cliënten stonden in de rij voor zijn ontwerpen. Hij bouwde decors voor beroemde artiesten als Jacques Brel, Gilbert Bécaud en Roger Whittaker. Maar in de tuchthuizen konden ook jeugdige delinquentjes een beroep op hem doen om hen met fingerpainting van hun bedplasproblemen af te helpen. Toen zijn pensioen naderde ontdekte hij het Spaanse dorpje Finestrat dat juist aan het herstellen was van de hongersnood. Hij bebouwde de berg Puig Campana met natuurstenen villa's en zorgde zo voor werkgelegenheid voor veertig gezinnen. Terugblikkend weet hij dat zijn tomeloze werklust, volstrekt eigen stijl en afwijkende denkbeelden zijn geïnspireerd door zijn grote voorbeelden Albert Einstein en Baron James Ensor, die hij beiden persoonlijk gekend heeft. En dat de oorlog de rest heeft gedaan... Corry Stoel publiceerde eerder bij Gopher de spannende roman 'Het langzame vallen'. De Nederlandse Bibliotheek Dienst schreef hierover: "Verrassende wendingen, levensechte dialogen en overtuigende karakters maken het een boek dat je moeilijk kunt wegleggen."