Terug naar de werkelijkheid/Virtuele objecten: echt voor het recht?

Samenvatting

Terug naar de Werkelijkheid De ontologie van virtuele werelden en het recht Ze zijn ontastbaar, imaginair, gesimuleerd en kunstmatig. Maar als je virtuele objecten steelt, kun je toch veroordeeld worden wegens diefstal. Het blijkt uit de RuneScape-zaak waarin de rechter twee jongens veroordeelde voor het ontvreemden van een virtueel zwaard en masker. Maar is het niet vreemd dat je iets kunt stelen wat alleen bestaat in de fantasie van een spel? Juristen schrijven er veel over, maar een strikt juridische benadering mist overtuigingskracht omdat het niet uitlegt wat een virtueel object eigenlijk is. Op basis van de ontologische theorie van John Searle onderzoekt deze scriptie de zijnswijze van entiteiten die lijken te bestaan in een virtuele omgeving. Denk aan mp3-bestanden, tekstdocumenten, ... software, virtueel geld en virtuele zwaarden. Zo biedt dit werk inzicht in belangrijke vragen over virtuele werelden. Wat maakt het uit dat iets onstoffelijk is? Of dat het alleen maar bestaat omdat mensen vinden dat het bestaat? Moet dat juridische consequenties hebben? Antwoorden op deze vragen maken het mogelijk om juridische vraagstukken scherp te analyseren. Virtuele objecten: echt voor het recht? Wat de techniek de jurist leert over eigendom (andere kant van dit boek) In de literatuur is reeds geschreven over de juridische status van virtueleobjecten in virtuele werelden, zoals World of Warcraft en Entropia Universe. In deze werelden spelen duizenden mensen tegelijk via internet met en tegen elkaar. De virtuele spullen die zij daar verzamelen, zijn soms echt geld waard. De onderzoeksvraag is hoe deze objecten door het privaatrecht dienen te worden beschermd. In juridische verhandelingen wordt het virtuele object vaak gereduceerd tot enen en nullen, bits en bytes en uiteindelijk elektriciteit. De conclusie is dan - omdat de vereiste stoffelijkheid van art. 3:2 BW bij elektriciteit ontbreekt - dat niet van een zaak in de zin van art. 3:2 BW kan worden gesproken en de virtuele objecten dus niet voor bescherming door heteigendomsrecht in aanmerking komen. Wordt het virtuele object echter technisch gezien kritisch beschouwd, dan komt men tot een veel uitgebreider rechtsobject (een zgn. objectinstantie) dat zich niet laat terugbrengen tot enen en nullen. Dit correcte rechtsobject kan dan opnieuw worden getoetst aan de eisen voor stoffelijkheid. Dit leidt tot de verrassende conclusie dat virtuele objecten wel degelijk stoffelijk en voor menselijke beheersing vatbaar zijn en daarmee als zaak kwalificeren en dus ook vatbaar zijn voor het eigendomsrecht.